இந்தியா முழுவதிலும் முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு தலித் மக்களின் மீதான வன்முறைகள் அதிகரித்துள்ள காலம் இது. ஆதிக்கசாதியினரின் வெறித்தனமான கூச்சல்களுக்கு மத்தியில், தலித் மக்களின் கதறல்கள் காற்றோடு கரைந்து போய்க்கொண்டிருக்கின்றன. தலித் மக்கள் அனைவரையும் அவர்களின் ஆதரவு சக்திகளையும் ஜனநாயகரீதியாக ஓரணியாகத் திரட்டி ஒரு மாபெரும் போராட்டத்தைத் தொடர்ந்து நடத்த வேண்டிய, மார்க்சியத் தத்துவத்தையே தமது அடித்தளமாகக் கொண்டுள்ள, இடதுசாரிக் கட்சிகள் தங்கள் குறிக்கோளில் குறிப்பிடத்தக்க வெற்றிகளைப் பெற்று விட்டன என்றும் கூற முடியாத நிலை. அதற்கான காரணங்கள் அகத்திலும் புறத்திலுமாகப் பல இருக்கலாம். இருப்பினும், சாதியப் படிநிலைகளை அமைத்து, அதன் மீது காலூன்றி நின்றுகொண்டிருக்கின்ற, பண்பாட்டு ஏற்றத்தாழ்வுகள் நிறைந்த இந்தியச் சமூகத்தில் இடதுசாரி இயக்கங்கள் நடத்தி வருகின்ற போராட்டம் சாதிய அமைப்பு முறையையே அடியோடு தகர்த்தெறிவதற்கான போராட்டம் ஆகும். சாதிய வன்முறைகளுக்கும் கொடுமைகளுக்கும் எதிரான போராட்டம் சாதியையே ஒழிக்க வேண்டும் என்பதற்கான போராட்டமாகத்தான் இருக்க முடியும் என்ற புரிதல் மார்க்சிய இயக்கங்களுக்கு உண்டு.
சாதிய ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிரான போராட்டத்திற்கு இதே காலத்தில் டாக்டர் பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் அவர்களது பங்களிப்புகள் மகத்தானவை என்பதிலும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளுக்கு மாற்றுக் கருத்து இருக்க முடியாது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் முதற்பாதியில் இந்தியா முழுவதிலும் பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட சாதிகளைச் சேர்ந்த மக்களிடம் சாதிய ஒடுக்குமுறைகள் பற்றிய விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துவதில் அவர் செய்த சாதனை மிகப்பெரியது. தலித் மக்களுக்கென்றே இயக்கங்களைத் தொடங்கியவரும் அவர்தான்.
அதே நேரத்தில் சாதி அடையாளங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு, அவரவரது சாதி அடையாளத்தைச் சார்ந்து அமைப்புகளை உருவாக்கி, தமது அமைப்பின் நலன்களுக்கான போராட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக மட்டுமே சாதிய வன்முறைகளுக்கெதிரான போராட்டத்தைக் கருதிச் செயல்படுவதும் தற்போது நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருகிறது. சாதி ஒழிப்பை இலட்சியமாகக் கொள்ளாமல், தமது சாதி அடையாளத்தையே முழுமுதலானதாகக் கருதி வருகின்ற, ஒட்டுமொத்த சமூகத்தில் சாதியின் முக்கியத்துவத்தைத் தகர்க்கின்ற பார்வையை வகுத்துக் கொள்ளாமல், சொந்த சாதிக்கான ஆதாயங்களை - பல நேரங்களில் இவை சொந்த ஆதாயங்களாகவும் சீரழிந்துவிடுகின்றன-மட்டுமே முன்னிலைப் படுத்துகின்ற, அடையாள அரசியல் பேசுகின்ற இயக்கங்கள்/ அமைப்புகள் நாடெங்கிலும் அதிகரித்து வருகின்றன.
உலக அளவிலும், நாடு முழுவதிலும் நாள்தோறும் உருவாகிவரும் புதுப்புதுப் பிரச்சினைகளுக்கும் முகம் கொடுக்க வேண்டிய நெருக்கடியில் இருக்கின்ற இடதுசாரி இயக்கங்களோ நாட்டின் மாறி வரும் புதிய சூழ்நிலையில் வைத்து சாதிப் பிரச்சினையை முதன்மை முக்கியத்துவம் வழங்கி அணுகாமல், அப்பிரச்சினையின் தீவிரத்தையும் அவசரத் தன்மையையும் குறைத்து மதிப்பிட்டு வருகின்றன; சாதி ஒடுக்குமுறைகளை சமூக – பொருளாதார- பண்பாட்டுப் பிரச்சினையாகக் கருதி ஆய்வு செய்வதில் போதாமைகள் நிலவுகின்ற காரணத்தால், பல்வேறு சமூகப் பிரச்சினைகளைப் போல் சாதிப்பிரச்சினையையும் மிகவும் பொதுப்படையான பிரச்சினையாகக் கருதி, அதற்குத் தீர்வு காண முயல்கின்றன.
தலித் மக்களுக்கான சமநீதி, பண்பாட்டு சமத்துவமிக்க சமுதாயம் ஆகியவற்றை அமைப்பதற்கு இவ்விரு போக்குகளுமே உதவப்போவதில்லை. தலித் அமைப்புகளும் இடதுசாரி இயக்கங்களும் ஓர் ஒருங்கிணைந்த பார்வையை உருவாக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட வேண்டிய தருணம் இது. இதனைப் பெரும்பாலான இடதுசாரி இயக்கத் தோழர்கள் புரிந்து கொண்டுள்ளனர். இடதுசாரி இயக்கங்கள் முன்னெடுக்கின்ற, பொருளாதாரரீதியானவை அல்லாத பெரும்பாலான போராட்டங்கள் மட்டுமின்றி, பொருளாதாரப் போராட்டங்களில் கணிசமானவையும்கூட தலித் மக்களின் வாழ்வுரிமைக்கான போராட்டங்களாக இருப்பதற்குக் காரணம் இதுதான்.
அம்பேத்கரின் படைப்புகளைத் தமிழில் கொண்டுவருவதற்கான முயற்சியிலிருந்து, சாதி மறுப்பு இலக்கியங்களை- அவை தலித் சமூகப்பிரிவைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்களால் எழுதப்பட்டிருந்தாலும், தலித் அல்லாதவர்களால் எழுதப்பட்டிருந்தாலும்-வெளியிடுவது வரையில் இடதுசாரி எழுத்தாளர்களும் சிந்தனையாளர்களும் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வருவதற்குக் காரணம் இதுதான்.
உலகமயமாக்கலின் உயர்தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி, சாதிய சமூகத்தின் அடித்தளத்தில் கீறல்களை ஏற்படுத்துவதற்குப் பதிலாக,உலகமயமாக்கலின் ஏவல் பணி செய்யும் இந்துப் பாசிசத்தையே வலுப்படுத்தியுள்ளது என்றும், இந்தியாவைப் பொறுத்தவரையில் இந்த இந்துப்பாசிசத்தின் கருத்தியல் உள்ளடக்கமாக பார்ப்பனியமும். பொருளாதார உள்ளடக்கமாக உலகமயமாக்கலும் விளங்குகின்றன என்றும், மேலும் உலகமயமாக்கலானது வினோதமான விதத்தில், ஏற்கனவே இங்கு நன்றாக வேரூன்றியுள்ள நிலப்பிரபுத்துவ மதிப்பீடுகளுக்கு உரமிடுவதாக அமைந்துள்ளது என்றும், உலகில் வேறெந்த நாட்டிலும் இடம்பெற்றிராத “தீண்டாமை” என்னும் கொடிய வழக்கம் ஜனநாயகத்திற்கு எதிரானது மட்டுமின்றி, மனிதகுலம் இதுவரை கண்டவற்றிலேயே மிகவும் கொடுமையான,மிகவும் மனிதத்தன்மையற்ற, மிகவும் அருவருப்பான வழக்கமாகும் என்றும் உரக்கச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பவர்கள் இடதுசாரிச் சிந்தனையாளர்களே.
ஆனால் ஒட்டுமொத்த சமூக விடுதலையிலிருந்து தலித் மக்களின் விடுதலை-சாதிய ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிரான போராட்டத்தின் வெற்றி-பிரிக்கமுடியாதது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளாத தலித் அறிவுஜீவிகளின் தலைமையிலான சில தலித் இயக்கங்கள் தங்கள் அடையாள அரசியலுக்கு இடதுசாரிகளால் இடைஞ்சல்கள் ஏற்படக்கூடும் என்று கருதி, இடதுசாரி இயக்கங்களின் செயல்பாடுகளைக் குறைகூறுவதில் தொடங்கி, கம்யூனிஸ்ட் இயக்க எதிர்ப்பு, மார்க்சிய எதிர்ப்பு என அதனை விரிவுபடுத்திக்கொண்டு, மார்க்சியர்களின் மீதும், மார்க்சியக் கருத்தியலின் அடிப்படையிலான இயக்கங்களின் மீதும் மிக மோசமான அவதூறுகளைப் பொழிவதில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டு வருகின்றன. அம்பேத்கரின் எழுத்துகளையும் வாழ்க்கைப் பணிகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு கட்டமைக்கப்பட்டு முன்வைக்கப்படும் அம்பேத்கரியம் என்னும் கருத்தியலின் பிரதிநிதிகளாகவும் ஆய்வறிஞர்களாகவும் வலம் வருவோரின் பங்கு இதில் குறைத்து மதிப்படத்தக்கதல்ல. அம்பேத்கரை முன்வைத்து, அவரது சாதி மறுப்பு அரசியலை முன்வைத்து, இவர்கள் நிறுவுவதற்கு விரும்புவதெல்லாம், சாதி அடையாளத்தை மையமாகக் கொண்ட, இன்னும் துல்லியமாகச் சொல்வதெனில், தலித் அடையாளத்தை மையமாகக் கொண்ட, சாதியத்தை நிரந்தரமாக அழிப்பதற்கும் சாதியற்ற சமூகத்தை உருவாக்குவதற்கும் எதிரான அரசியலை முன்வைக்கின்ற அடையாள அரசியலைத்தான்; அவ் அடையாள அரசியலின் வழியாக தலித் மக்களின் வாழ்வுரிமைகளுக்குப் போராடுவதைக் காட்டிலும் அரசியல் அதிகாரத்தைப் பெறுவதே இதன் நோக்கம்.
அம்பேத்கரை ஒடுக்கப்பட்ட சாதிகளைச் சேர்ந்த, மக்களின் மகத்தான தலைவர் என்பதற்கும் மேலாக, கடவுளைப் போல் வழிபடுகின்றவர்களின் எண்ணிக்கையும் அதிகமாகிக்கொண்டே வருகிறது. அவர் ஒரு மனிதப் பிறவிதான் என்று நம்ப விரும்பாதவர்கள் இவர்கள்; சமூகத்தின் அனைத்துப் பிரச்சினைகளுக்கும் அம்பேத்கரிடமே தீர்வு இருக்கிறது என்று நம்பவைப்பதற்கு இவர்கள் மேற்கொள்ளும் முயற்சி அளப்பரியது. பொதுவாக, தனது வாழ்நாளின் பெரும்பகுதி முழுவதிலும் பகுத்தறிவுவாதியாக வாழ முயற்சி செய்த அம்பேத்கர், தனது வாழ்வின் இறுதி ஆண்டுகளில், இந்து மதத்திலிருந்து வெளியேறுவதாக அறிவித்து பௌத்த மதத்தை ஏற்றுக்கொண்டது ஒரு சறுக்கல்தான் என்று இவர்கள் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டார்கள். மாறாக, அதை நியாயப்படுத்துவதற்கு முயற்சி செய்வார்கள். மேலும், தலித் மக்களுக்கு விடுதலையைத் தேடித் தரப்போவது தனது பௌத்தமே என்று அம்பேத்கர் கூறியபோதிலும் அவர், தொடக்க காலப் பௌத்தத்தை-அதன் பகுத்தறிவுப்பூர்வமான உள்ளடக்கத்தைக் கருதி-ஏற்றுக்கொண்டவரல்ல; மாறாக, பிற்காலத்தில் பெருமளவுக்குப் பகுத்தறிவு அடிப்படைகளைக் கைவிட்டு வெறும் மூடநம்பிக்கைகளின் புகலிடமாக மாறிப்போன ‘மகாயான’ பௌத்தத்தையே ஏற்றுக்கொண்டிருந்தார் என்று சொன்னால் அதை நிச்சயமாக ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார்கள். மாறாக, “மகாயான” பௌத்தம் கூறுகின்ற, சர்வ வல்லமை படைத்த போதிசத்துவராகவே அம்பேத்கரை மாற்றி, “திருவுருவ” உருவாக்கத்தில் ஈடுபடுவார்கள். இத்திருவுருவ வழிபாட்டை யார் எதிர்த்தாலும், விமர்சித்தாலும், அவர்களை “தலித் மக்களின் விரோதிகள்” என்றும், “ஆதிக்கச் சாதி வெறியர்கள்” என்றும் முத்திரை குத்துவார்கள். அம்பேத்கருக்கு எதிரான எந்தவொரு விமர்சனத்தையும் இங்கு முன்வைப்பவர்களுக்கு இங்கு நேருவது இதுதான். எங்கே தன்னைச் சாதி ஆதிக்கவாதி (அல்லது ஆதிக்க சாதி வெறி பிடித்தவர்) என்று சொல்லிவிடுவார்களோ என்று அஞ்சியே நிறையப்பேர் இங்கு மௌனமாகி விடுகிறார்கள். இந்த மௌனம் விட்டுச்செல்கின்ற இடைவெளியில்தான் அடையாள அரசியல் பேசும் அம்பேத்கரியமும், வர்க்கப்போராட்டத்தை நீக்கி பன்மைக் கட்டமைப்புகளை முன்வைக்கும் பின்நவீனத்துவமும், தற்கால சமூகத்தில் நிலவும் சகல பிரச்சினைகளுக்கும் காரணம் காலனிய ஆட்சிக் காலமே என்று பேசும் பின் காலனியமும், வகுப்புவாதச் சிந்தனையும் ஒன்று கலக்கின்றன. இடதுசாரிக் கட்சிகளுக்குள்ளும் வெளியிலும் நிகழ்வது அநேகமாக இதுதான். மார்க்ஸை விமர்சித்துவிட்டு நீங்கள் மார்க்சியக் கட்சிகளில் தொடர்ந்து நீடிக்க முடியும்; ஆனால் அம்பேத்கரை விமர்சித்துவிட்டு நீடிக்கமுடியாது. இந்த சமயத்தில் அம்பேத்கர் மீதான, விமர்சனங்களற்ற புகழுரைகளின் உரத்த கூச்சல் விண்ணை முட்டுகிறது. தலித் மக்களின் விடுதலைக்கு இது சற்றும் பயன்படாது என்ற போதிலும், அம்பேத்கரின் பௌத்த மத மாற்றத்தையும் அவரது மத நம்பிக்கைகளையும் விமர்சனமேதுமின்றிப் பரப்புவதும், அதை “ அம்பேத்கரிய பௌத்த அடையாள மீட்டுருவாக்கம்” என்று போற்றிப் புகழ்வதும், தங்கள் அடையாள அரசியலை முன்னெடுப்பதற்கான முக்கியமான கருவிகளில் ஒன்றாக அவரது மத நம்பிக்கையைப் பயன்படுத்திக் கொள்வதும் இன்றைய தலித் விடுதலை அரசியலின் நிகழ்ச்சிநிரலில் முக்கிய இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டுவிட்டன. முழு தலித் சமூகத்தையும் தங்களுக்கு இணக்கமாகக் கொண்டுவருவதற்கும், பாட்டாளிவர்க்க இயக்கத்துடன் தங்களை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளாதவாறு அவர்களைத் தடுப்பதற்கும் ஆளும் வர்க்கங்கள் மேற்கொண்டுவரும் முயற்சிகளுக்கு, இத்தகைய தலித் அறிவிஜீவிகளின் செயல்பாடுகள் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் துணைபுரிகின்றன. தலித் மக்களில் பெரும் எண்ணிக்கையினர் சமஸ்கிருதமயமாக்கப்படுவதையும் பாசிச இந்துத்துவக் கொடியின்கீழ்க் கொண்டுவரப்படுவதையும், உலகமயமாக்கல் கொள்கையை ஏற்றுக்கொள்ள வைக்கப்படுவதையும், தன்னார்வ அமைப்புகளாலும் ஆக்ஸ்ஃபாம், போர்டு ஃபவுண்டேஷன் போன்ற அறக்கட்டளைகளாலும் தலித் அமைப்புக்களுக்கு ஏகாதிபத்திய நிதி கையளிக்கப்படுவதன் மூலம் இவ்வகை அமைப்புகளில் பணியாற்றும் தலித் மக்கள் “அதிருப்தியாளர்களாக”, “செயலற்றவர்களாக” வைத்திருக்கப் படுவதையும் இந்த தலித் அறிவுஜீவிகள் கண்டுகொள்வதில்லை. மார்க்சிய இயக்கங்களிலிருந்தும் அவ்வியக்கங்கள் மேற்கொள்கிற புரட்சிகரமான போராட்டங்களிலிருந்தும் அம் மக்களை விலக்கி நிறுத்துவதில் மட்டுமே அவர்கள் மிகவும் கவனமாக இருக்கிறார்கள்.
இந்த நிலையை மாற்றுவதற்குப் பெருமுயற்சி தேவை. உரையாடல்களின் மூலம் பொதுவான உணர்வு நிலையையும் நிலைப்பாடுகளையும் வகுத்துக்கொள்ளலாம் என்ற நம்பிக்கைக்கு இடமிருப்பதாக நம்பிய நாட்களெல்லாம் கடந்து போய்விட்டது போல் தோன்றுகிறது- ரங்கநாயகம்மா அவர்கள் தெலுங்குமொழியில் எழுதி, ஆங்கிலம் வழியாகத் தமிழில் கொற்றவை அவர்களால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வெளிவந்த “சாதியப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வு:புத்தர் போதாது!அம்பேத்கரும் போதாது!மார்க்ஸ் அவசியத்தேவை” என்ற நூலுக்கு தமிழ்நாட்டு தலித் அறிவுஜீவிகள் காட்டிய, சொல்லுந் தரமற்ற எதிர்வினையும்,அதைத் தொடர்ந்து மார்க்சியத்திற்கும் தலித்தியத்திற்கும் இடையிலான ‘சாதியும் வர்க்கமும்’ குறித்த ஆக்கப்பூர்வமான விவாதத்தை முன்னெடுக்கும் வகையில் கொற்றவை அவர்களால் தொகுத்து வெளியிடப்பெற்ற “சாதியப் பிரச்சினையும் மார்க்சியமும்:தொடரும் விவாதம்”என்ற நூலுக்கு எந்த எதிர்வினையும் காட்டாமல் அதே தலித் அறிவுஜீவிகள் இன்றுவரை கடைப்பிடித்துவரும் மௌனமும் இந்த நம்பிக்கையின் முடிவை உணர்த்துகின்றன. இந்த நிலையில்,(பகத்சிங்கின் மொழியில் கூறுவதெனில்) “கேளாத செவிகளைக் கேட்க வைப்பதற்கு”ஒரேயொரு வழிமுறை மட்டும்தான் மிச்சமிருக்கிறது. எப்படியாவது உண்மையை உரக்கப் பேசி,அச்செவிகளில் விழவைப்பதுதான் அது. அப்படி உரக்கப் பேசும் ஒவ்வொரு சொல்லும் வெடிகுண்டுச் சப்தமாய் “கேளாத செவிகளைக்”கிழித்து உட்புக வேண்டும். கேள்விக்கணைகளாகப் பாய்ந்து செல்கின்ற ஒவ்வொரு சொல்லும், கேட்போரின் இதயத்தைக் கிழித்து அங்கே உண்மையைப் பதிக்க வேண்டும். இந்த நோக்கத்துடன் தோழர் வசுமித்ர அவர்கள் மேற்கொண்ட கடும் உழைப்பின் விளைபயனே இந்நூல்.
பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் அவர்களின் ஆய்வுக் குழப்பங்களை, வாசகர்களின் மனங்களை மாற்றவேண்டும் என்ற நோக்கில் அவர்களைக் குறைத்து மதிப்பிட்டு அவர் எழுதி வைத்திருக்கும் பகுத்தறிவுக்குப் புறம்பான கருத்துகளை, அதன் பின்னணியில் இருந்த, தலித் மக்களுக்கான விடுதலையை மட்டுமே பற்றிச் சிந்தித்ததன் விளைபயனாக எழுந்த, வகுப்புவாதக் கண்ணோட்டத்தின் தர்க்கரீதியான முடிவாகத் தன்னுணர்வுடனோ, தன்னுணர்வின்றியோ அவர் வந்தடைந்த அடையாள அரசியலை, வசுமித்ர தனது கூர்மையான அரசியல் பார்வையுடனும் தர்க்க வாதங்களுடனும் விமர்சிக்கின்றார். அவ்விமர்சனங்கள் வசுமித்ர மார்க்சிய அரசியல் சார்பையும் விமர்சனக் கூர்மையையும் கொண்டிருப்பதால் மட்டுமின்றி, உண்மை என்னும் உரைகல்லில் சோதித்துப் பார்த்து முன்வைக்கப்பட்டவையாகவும் இருப்பதால், நூல் நெடுகிலும் அவரது வாதங்கள் தொடர்ந்து வெற்றி பெற்றுக்கொண்டேயிருக்கின்றன. அதே நேரத்தில், சமூக மாற்றங்களில்,சாதிய சமூக அமைப்பைத் தகர்ப்பதில் பாபாசாகேப் அம்பேத்கர் அவர்கள் ஆற்றிய ஆக்கப்பூர்வமான பங்களிப்புகளையும் சரியாக மதிப்பிடுகிறார் வசுமித்ர. பொதுவாக அம்பேத்கரின் தத்துவ, சமயப் பார்வையிலிருக்கும் சிக்கல்களை விமர்சிப்பதே இந்நூலின் நோக்கம் என்றபோதிலும் விவாத முறைகளும், தரவுகளை முன்வைக்கும் விதமும், ஆய்வு முடிவுகளுக்கு வந்து சேரும் பாங்கும் “காய்தல் உவத்தலின்றி” நடுநிலையுடன் திகழ்வதைக் காணமுடியும். மொத்தமாக, தமிழகத்தில் அம்பேத்கரைக் கடவுளின் திருவுருவாகக் காண்பவர்களில் பலரையும் அம்பேத்கர் மீதான வசுமித்ர-வின் ஆய்வு-விமர்சன முடிவுகள் சங்கடப்படுத்தக் கூடுமெனில், அதற்குக் காரணம் அவர்களது அடையாள அரசியல் சார்பும் ஆய்வு அடிப்படையற்ற முன்முடிவுகளும்தான் என்பதில் சந்தேகமில்லை. உண்மையான தலித் விடுதலையிலும், பகுத்தறிவின்மைக்கு எதிரான போராட்டத்திலும், சமத்துவமும் சமநீதியும் நிலைபெறுகின்ற சோஷலிச சமூகத்தை நிறுவுவதற்கான போராட்டத்திலும் ஈடுபட்டு வருகின்ற அனைவருக்கும், தமிழகச் சூழலில் யார் எவர் என்று அடையாளம் காட்டுகின்ற நோக்கில் இந்நூலுக்கு “முன்னோட்டம்” ஒன்றையும் வசுமித்ர வழங்கியுள்ளார். இது, அடையாள அரசியலோடு-அதாவது தலித் இயக்கங்களோடு-தொடர்புடையவர்களின் சார்பு நிலைகளை மட்டும் சுட்டுக்காட்டுவதோடு நின்றுவிடவில்லை: ஆயிரம் பக்கங்களுக்கு நீளக்கூடிய இத்தகைய நூலை அவர் எழுதுவதற்கான ஆய்வு அடிப்படைகளையும் அறிமுகப்படுத்துகிறது.
பாபாசாகேப் அம்பேத்கரின் தத்துவ,சமயக் கண்ணோட்டங்களை விமர்சிப்பற்காக மட்டும்தான் வசுமித்ர இந்த நூலை எழுதியுள்ளாரா? இல்லை, மதத்தின் அடிப்படையைக் கொண்டு கட்டியெழுப்பப்படும் அரசியல், விடுதலைக்கு வழி வகுக்காது;மாறாக அடையாளத்திற்குள் சிறைபட்டுச் சின்னாபின்னமாகிவிடும் என்று சொல்வதற்காகவும்தான். அது மட்டுமா? இல்லை. சாதியை ஒழிப்பதும், அடையாளங்களை நிராகரிப்பதும், பாட்டாளிவர்க்க உலகக் கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையிலான புரட்சிகரச் செயல்பாட்டின் மூலமே சாத்தியப்படும்;அதற்கு எத்தகைய பொருள்முதல்வாதக் கண்ணோட்டத்தை வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும், அதுகுறித்துத் தலைசிறந்த மார்க்சிய அறிஞர்களும் ஜனநாயகச் சிந்தனையாளர்களும் என்ன சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்றெல்லாம் எடுத்துச் சொல்வதற்காகவும் தான்.
ஏறத்தாழ ஆயிரம் பக்கங்களில் எழுதப்பட்டாலும் இறுதிவரை சுவைகுன்றாமல் வாசகர்களை நடத்திச் செல்லும் ஆற்றுவெள்ளம் போன்ற நடை! அம்பேத்கரை புறவயமான, வரலாற்றுப் பொருள் முதல் வாதப் பார்வையோடு அணுகி விமர்சிக்கின்ற முதல் தமிழ் நூல் இது. “சொல் புதிது பொருள் புதிது” என “சோதிமிக்க” நவ உரைநடை நூலைத் தமிழுக்கு அளித்துள்ள தோழர் வசுமித்ர அவர்களை அன்புடன் வாழ்த்துகிறேன்.
